НАЗМ

ФАРЗОНА

МОДАР
Эй модар, эй асосгузори муҳаббатам,
Эй офтоби лутфаму дарёи раҳматам.
Олуда чун заминаму полуда чун само,
Дурӣ дигар, хуҷастасафири бароатам.
Ғоиб зи дидаи ману ҳозир даруни дил,
Ёди азизро бифиристӣ ба сӯҳбатам.
Ойинаи Худойнамоям рухи ту буд,
Эй ишқи ростинаму асли ҳақиқатам.
Дар ҳоли назъ будиву гуфтам: Чӣ гунаӣ,
Гуфтӣ, ки “нағз”, дардкаши бешикоятам.
Ҷуз дӯст доштан ба ту коре накардаам,
Розӣ бишав, ки пеши ту нокардахидматам.
Аз кори модарӣ нашавӣ ҳеҷ барканор
Он сӯ ҳам, эй паёмрасони саодатам.
Инак, ҳамин се гул, ки нишондӣ, нишони туст,
Ҳаргиз магӯ, ки гумшудаи беидоматам.
На, на , на модари се нафар*, модари башар
Хонам туро, фариштаи фаррухрисолатам.
Ҳам ховарифарангиӣ, ҳам тоҷики асил,
Хуршедмазҳаби ману дарётариқатам.
Ишқ омаду ба ҳадя биёвард номи нав,
Эй ном дода, номи накӯи Иноятам*.
Хуш бош дар ҳарими Худо, дар биҳишти унс,
Ҳурии паркашида ба гулгашти ҷаннатам.