АЗ ҲАР ГЎША ЯК ХЎША

СЕ ЭЛАКИ СУҚРОТ
Нафаре назди Суқрот омаду гуфт:
-  Оё  медонӣ, ки фалон дӯстат дар бораи ту чӣ мегӯяд? 
- Хомӯш бош! - нидо кард Суқрот, - он чиро ки мехоҳӣ ба ман расонӣ, аввал аз се элак гузарону сипас гӯй.
- Се элак? – ҳайрон шуда  пурсид  мухотаб. 
- Бале! Пеш аз он ки мехоҳӣ чизе бигӯӣ, онро ибтидо аз элаки ростӣ гузарон. Оё ба ҳақиқат будани хабарат  мӯътақид ҳастӣ? 
- Не… Аммо аз як манбаи ҷиддӣ шунидам…
- Хеле хуб! Аз ин бармеояд, ки намедонӣ хабарат рост аст ё дурӯғ. Онро дар элаки дуюм - элаки  накӯӣ бибез. Оё дар бораи дӯсти  ман  чизи  мусбат мегӯйӣ?  
- Баръакс... 
- Аҷиб! Пас мехоҳӣ  дар бораи дӯсти ман чизи баде гӯйӣ, ки рост ё дурӯғ буданашро  намедонӣ. Элаки сеюм - элаки зарурат аст.  Мутмаинӣ, ки он гуфтаро бояд ман донам? 
- На, зарур намедонам…
- Он чи ки ту мехоҳӣ ба ман гӯӣ, - гуфт Суқроти ҳаким,  - на рост аст,  на нек ва на зарур. Пас чӣ  лозим аст, онро ба ман  расондан…
Таҳияи Одили НОЗИР

Комментарии

Популярные сообщения из этого блога

ШЕЪРҲОИ БАЧАГОНА

ЧИСТОНҲО

ҲИКОЯҲОИ БАЧАГОНА