ҲИКОЯҲОИ БАЧАГОНА
НАФС - ЗАҐР
Се нафар бо µам дґст буданд. Замоне расид, ки
маїбур шуданд, барои ба даст овардани сарват сафар кунанд. Рафтанд, рафтанд,
гуруснаву ташна ба їое расида, дар сояи як дарахт дам гирифтанє шуданд. Нохост
дар зери дарахт сґрохиеро дида, нигоµ карданд, ки дар он їо як хуме µаст. Онро
кашида гирифтанд ва рґи домони їомаашон холє карданд. Хум пур аз тилло будааст.
Маслиµат карданд, ки алµол як нафарашон каме тилло гирифта, рафта аз бозор
хґрданє харида биёрад. Баъд бо шиками серу хотири їамъ тиллоро таісим мекунанд.
Як нафарашон, ки їавонтар буд, ба бозор рафту
хґрданє харид ва фикре ба сараш зада ба худ гуфт:
- Агар заµр хараму ба хурданє андозам ва он ду
нафар хґранду
бимиранд, µамаи
тилло ба ман мемонад. Бо он тамоми
умр мисли подшоµ
зиндагє мекунам.
Ин ду нафар, ки интизори хґрок буданд,
байни худ маслиµат
карданд, ки се
таісим кардан чє
лозим? Дар µоле
ки метавонанд онро ду таісим
кунанд! Ґамроµашон баргардад, ґро нест карда, тиллоро
ду таісим
мекунанд.
Ваіте
ки он їавон
баргашт, ґро доштанд ва
даµонашро баста, ба чоµ партофтанд. Ґамин
ки ба сари хґрок нишастанд ва µанґз
ду-се луіма
нахґрда,
дар їояшон
мурданд. Як
хум тиллои сурхи сара дар сояи дарахт
бесоµиб
монд.
Комментарии
Отправить комментарий