ШАҲЗОДА
Ҳикоя
Рӯзи
истироҳат буд. Хостам роҳат карда хоб равам. Аммо сару садои одамон аз берун
намегузошт, ки фароғат кунам. «Чаро ҳамин одамон ин қадар баланд гап мезананд.
Охир дар ин ҷо танҳо набошанд. Ба ҳар ҳол хонаи бисёрошёна.
Одамон мехоҳанд рӯзи якшанбе маза карда хоб раванд. Не, аз ин онҳоро
чӣ парво? Ҳамаро ғами худу дарди худ» аз дил
гузарондам ва ноилоҷ аз болин сар боло кардам. Завҷаам дар ошхона ҷунбуҷўл дошт.
- Дар берун чӣ гап?
- Мағозаи назди хонаро имрӯз мекушодаанд, - ҷавоб дод ҳамсарам.
- Аз саҳар хоб дидаанд, чӣ?
- Чӣ хел саҳар?! Соат қариб нӯҳ шуд.
- Не-е. Берун торик-ку.
- Ҳаво абрнок. Барои ҳамин.
Дар ҷойхоб телевизорро гиронда тамошо мекардам, ки борон сар кард. Донаҳои калон-калони он ба тиреза бармехӯрд. «Ана ба шумо. Дар зери борони тирамоҳ мағозаатонро кушоед», хурсанд шудам. Ҳамин лаҳза садои мусиқӣ баланд шуд.
– Уф-ф, ҳамин кам буд, - аз ҷой хестам.
Назди супермаркетро бо пуфакҳои рангоранг оро дода буданд. Дар пештоқи мағоза чанд нафар ҳарфҳоро васл мекарданд. Аз афт номи супермакетро мечаспонданд.
Дасту рӯ шуста, сари дастархон нишастам.
- Ҳамсояҳо баромадаанд. Шумо ҳам бароед, - чой дароз карда гуфт завҷаам.
- Мебароям... Кушода шудани супермаркет кори хуб шуд. Вақти дилхоҳ савдо кардан мумкин.
- Ҳа, ҳамсояҳо ҳам хурсанд, - дар сари ҳар як сухан аз ҳамсояҳо ёд мекард завҷаам. – Ба плостик ҳам савдо мекардаанд. Акнун дӯкони терминалдор кофта намегардем.
Шаб хуб хоб бурдааст, ки табъам хуш буд. Пас аз тановули субҳона каҷпаҳлӯ зада китоб мутолиа мекардам, ки садои ҷарангосии марде баланд шуд. «Тадбир сар шуд», аз дил гузарондам ва аз ҷой бархостам. Дона-дона борон меборид. Устоҳо аллакай навиштаҷотро, ки ҳарфҳояш калон-калони ҷилодор буд, ба девор насб кардаанд. Аввал ба чашмонам бовар накардам ва бодиққаттар хондам. Шаҳзода! Оре, Шаҳзода навишта шуда буд. Тамоми ҳастиамро эҳсоси аҷибе фаро гирифт. Дар баданам мурғак дамиду суръати таппиши дилам афзуд. Чизе гулугирам мекард. Мехостам фурӯ барам, аммо бефоида буд. Садоеро намешунидам. Ғайр аз навиштаҷот чизи дигарро намедидам. Назди тиреза такя карда, дар даст китоб ҳайкалвор рост меистодам. Қатраҳои борон чун гардҳои шишаи тиреза оинаи ёди диламро тоза мекард…
…Давраи донишҷӯйӣ, ҳамроҳи чанд дӯстам дар хонаи иҷора менишастем. Рӯзе аз дарс бармегаштам. Шамоли сардхӯйи тирамоҳ баргҳоро ба ҳар тараф парешон мекард. Ба дару девор, боғоту ҷӯйбор мезад. Атри огандаи баргҳое, ки даруни обравҳо ҷамъ шуда буданд, табъро хира месохт. Аз борону шамоли ногаҳонӣ одамон паноҳгоҳ меҷустанд. Азбаски роҳи хона дур буд, дар автобус нишастам. Даруни автобуси пурмусофир бӯйи «хуштар» дошт. Аз таъсири ҳавои сард буд ё дигар сабаб, беихтиёр атса задам.
- Саломат бошед, - овози гӯшнавозе баланд шуд.
- Ташаккур, - гуфтам ва рӯй ба ҷониби овоз гардондам. Духтаре дар курсӣ менишаст. Мӯйҳои дарози майдабоф, абрувони камон ва чашмони шаҳло дошт. Ҳар як узви дӯшиза чунон ба ҳам мувофиқ афтода буданд, ки дар ҳаёти худ бори аввал чунин духтари зеборо медидам. Бахусус, холи бари рӯяш ҳусни ӯро даҳчанд мекард. Аз вай чашм канда наметавонистам. Духтар магар инро пай бурд, ки рухсораш ранг дигар кард: сурх шуд. Ба манзил наздик омадам. Аммо аҳд кардам, ки духтар куҷое равад, аз қафояш меравам. Чӣ ҳодисае буд, ки духтар дар истгоҳи назди хонаи мо фаромад. Духтарак пеш-пеш ва ман аз қафои ӯ мерафтам.
Шамоли тундхӯй, ки айни замон бароям насими фараҳангезро мемонд, мӯйҳои духтарро шона мезад ва дарахтон баргҳои тиллоранги худро гӯё ба зери қадамҳои ӯ барчош мекарданд. Борон суст шуда буд. Ман чун чокар аз дунболи ӯ будам. Духтар тез-тез роҳ мегашт. Гӯё ба ҷое мешитофт. Камтар боло рафта, ба тарафи рост гашт ва вориди ҳавлие шуд. Дилам беқарор буд. Мехостам вориди он хона гардида аз духтар пурсам ки чӣ касест: фаришта аст ва ё аз насли одамӣ? Маконаш куҷост ва чӣ иттифоқ ӯро ба Самарқанд овардааст? Баъди андак худро ба даст гирифтан, дарвозаи ҳавлиро кӯфтам. Зани миёнсоле берун омад, ки қади пасту рухсори сергӯшт дошт.
- Ассалому алайкум, холаҷон.
- Ваалайкум ассалом.
- Хола, ман хонаи иҷора мекобам.
- Мо танҳо донишҷӯдухтаронро мегирем, – оромона гуфт зан.
- Ман барои худам не, ба духтари амакам хона мекобам, - сурху сафед шуда гуфтам.
- Ҳозир дар хонаамон чор нафар духтар зиндагӣ мекунанд. Бояд боз як нафарро гиранд. Дирӯз ҳамроҳ меорем гуфта буданд. Пурсам, агар касеро наёфта бошанд, шумо хешатонро меоред, - гуфт зан ва аз дами дар садо баланд кард:
- Шаҳзода… Шаҳзода…
- Лаббай, - ҳамон овози гӯшнавози ошно, ки дар автобус шунида будам, баланд шуд. Акнун ман номи ӯро медонистам: Шаҳзода!
Духтарак омад. Дар бар либоси майдагулеро дошт. Дилам такурӯ мешуд. Вай маро мафтун карда, ихтиёрамро рабуда буд. Кӯшиш мекардам, ки ҳушёриро аз даст дода, шарманда нашавам.
- Ба худатон ҳамхона ёфтед? Ин бача барои амакдухтараш квартира кофта гаштааст, - ҷониби ман ишора кард соҳибхоназан.
- Ҳамдеҳаам аз аввали моҳ меояд, холаҷон, - оромона ҷавоб дод Шаҳзода. - Таъин кард, ки каси дигарро нагирем. Ҳатман меояд.
Рухсораи ӯро акнун аз наздик дидам. Вақти сухан гуфтан чеҳрааш механдид. Занахдони бари рӯяш ҳуснашро боз ҳам зебо мекард.
- Фаҳмо, - сар ҷунбонд зан ва рӯй ҷониби ман оварда: – Писарам, бо ҳамин кӯча равед, дар поёнтар як дарвозаи дутабақаи оҳанин, рангаш сабз ҳаст. Аз ҳамон хона пурсед. Онҳо ҳам духтаронро иҷора мемонанд, - бо даст ба тангкӯчае ишора кард.
- Раҳмат холаҷон, - гуфтам ва ақиб гаштам. Бениҳоят хурсанд будам. Дар худ намеғунҷидам. Воқеан, ман ошиқ шуда будам. Ошиқ дар як назар. Ошиқи Шаҳзода. Ин дарди куҳан бо шӯру мағали тозаи хеш дар саҳифаи китоби зиндагониям ранг рехта буд…
- Шаҳзода, Шаҳ-зо-да, - зери лаб такрор мекардам. Ҳар лаҳзаи номашро ба забон овардан, тафсе диламро гарм мекарду баробари ин баданам меларзид. Аҷабо! Аз таъсири гармӣ тан биларзад. Шояд ин аст муҳаббат...
- Чӣ мегӯед? Чӣ хел Шаҳзода? – овози завҷаам маро аз олами хаёлот берун овард.
- Номи супермаркет, - аз саволи ногаҳонӣ дасту по хӯрдам.
- Ҳа, - ҳамсарам назди тиреза омада ба берун нигоҳ намуд. Баданамро арақи сард зер кард. Намедонам чанд муддат дар назди тиреза будам. Дилам тагу рӯ мешуд. Ҳоло ҳамон ларзаи бадан гӯё нарафта буд, ки дастонам меларзиданд. Зуд дар ҷоям нишаста, китобро гирифтам.
- Шаҳзода! Номи хуб. Шояд номи модар ё номи духтари дӯкондор бошад, - гуфт ҳамсарам ва рӯй ба ман овард. – Шумо намебароед?
- Не.
- Чиба? Ҳамсояҳо баромаданд.
- Баромада бошанд, чӣ кунам? - чашм аз китоб нагирифта қатъӣ гуфтам.
- Нав мебароям гуф…
- Мемонӣ, ки дар хона шинам, - оташин шудам. - Гаранг карди-ку!
Завҷаам ҳайрон, рост меистод.
- Ман чӣ гуфтам?
- Ту ҳеҷ чиз намегӯйӣ! Чизе нагуфтӣ! – бо асаби вайрон аз ҷо хеста хонаи дигар гузаштам.
- Гап зада намешавад. Тавба. Асаб намондааст, - аз қафоям садои занам шунида шуд.
Дар ҷой нишаста наметавонистам. Қувваи ноаёне ором намегузошт. Дилам бухс мекард. Китобро болои якандоз гузошта, рӯй-рӯйи хона мегаштам. Ҳар замон ба берун нигоҳ мекардам ва чашм аз катиба намекандам. Бори дигар фаҳмидам, ки муҳаббат оташ аст: оташе дар дил. Мумкин шӯълаи он андак хомӯш шавад, вале шарораи назарногире сабаб шуда метавонад, ки аз нав аланга занад. Худро рӯйи якандоз партофтам. Садои мусиқӣ шунида мешуд. Аммо намефаҳмидам кӣ чӣ мегӯяд…
…Бо Шаҳзода дӯст шудем. Дӯстони меҳрубон, ғамхор, розгӯй. Рӯзе набуд, ки ҳамдигарро набинем, сӯҳбат накунем, ба ҳамдигар занг назанем. Рӯзҳо хуш мегузаштанд. Аммо наздик омадани таътили тобистон диламро танг мекард, ба ваҳм меовард. Охир Шаҳзодаро набинам, рӯзам тираву дилам хира мешуд. Муҳаббати ӯ ҳаётамро мазмуну ҷилои нав бахшида буд. Вақти дилхоҳ занг мезадам. Ҳеҷ монеият намекард. Доим хушгуфтор буд. Чунон сухан мекард, ки гӯё донаҳои марворидро ба банд мекашид. Кам мегуфт, вале пурмазмун. Ёрие лозим бошад, беистиҳола мепурсид ва дар ҳар гуна маврид ба ман такя мекард. Кушодарӯву кушодадил буд. Чунон хандаи зебо дошт, ки ба ҳар дил шодмонӣ мебахшид. Дар назди ӯ худро чун хушбахттарин одам ҳис мекардам. Ишқам рӯз ба рӯз пурзӯртар мегардид. Аз чӣ гуна анҷом ёфтани он ҳатто фикр намекардам. Толеи неки ман буд магар, ки вақти таътили тобистон ӯро барои иштирок дар фестивали «Таронаҳои Шарқ» гирифтанд. Ҳар рӯз ба майдони Регистон рафта, аз дур наззора мекардам. Аз байни садҳо духтарон Шаҳзодаамро меёфтам. Аслан ёфтани ӯ мушкил набуд. Чунки Шаҳзодаи ман аз ҳама зебо рақс мекард. Дар байни садҳо духтарон беҳтарин буд. Ҳар як ҳаракаташ, ҳар як суханаш, ҳар як хандааш беҳтарин буд. Нигоҳҳояш ҳатто сухан мегуфтанд.
Яке аз рӯзи офтобии тирамоҳ. Барги дарахтон акнун ранг дигар мекард. Ман ҳам хостам ба муносибати худаму Шаҳзода дигаргунӣ ворид созам: муҳаббати худро ошкор кунам. Ҳамроҳ ба боғи истироҳатии шаҳр рафтем. Дар курсие нишаста, аз ҳар ҷониб сӯҳбат кардем. Мехостам ҳар чӣ зудтар изҳори дил кунам, аммо метарсидам. Метарсидам, ки хафа нашавад. Маро гузошта наравад. Ниҳоят ҷуръат карда, муҳаббатамро гуфтам. Табассуми мелаҳаш далолат мекард, ки аз ҳарфҳои ман хушаш меояд.
Ману Шаҳзода шояд Лайлию Маҷнун, Фарҳоду Ширин ё Вомиқу Узро набудем, аммо муҳаббати мо низ шӯълае дошт, ки дили моро равшанӣ мебахшид, ҳаётамонро ҳарорате медод, рӯзгорамонро файзе ҳадя мекард. Ҳар ду сармаст будем: сархуш аз ишқ. Бовар доштам, ки он ҷовидона асту бо қудрати муҳаббат ман метавонам, ки ҳамаи монеиятҳои пешомадаро барҳам мезанам ва ӯро ҳамроҳ ба деҳа мебарам, хушбахт менамоям…
- Танҳо рӯзи якшанбе дар хона мешавед, - ба ман расонда бо овози баланд гап мезад ҳамсарам. - Ҳамон рӯз ҳам як хонаро гӯё иҷора гирифта бошед, мешинед. Намегӯед, ки ягон кор кунам. О, ҳамин ҳамсояҳо ҳам шумо барин кори давлат мекунанд. Як дами ором надоранд. Кори мард танҳо пул ёфта овардан не. Дигар корҳоро ҳам карданаш даркор. Ба кадом як кор ман давам. Як кор гӯям, даррав ба гардани худам бор мекунед. Доим баҳонаатон тайёр: «мон, ҳамин рӯзи якшанбе маза карда истироҳат кунам. Як рӯз дам гирам».
«Ман дар чӣ хаёлу фалакам дар чи хаёл» ба худ андешидам ва дубора китобро кушодам. Як сархатро мехондам. Ҳеҷ мазмунеро намефаҳмидам. Такроран мехондам, вале бефоида. Китобро канор гузошта, бо болишт сарамро пӯшонидам…
…Фасли тирамоҳ охир мешуд. Рӯзе занг задам. Ҷавоб надод. Ташвиш кашида, ба хонааш рафтам. Гуфтанд, ки рафт. Бовар накардам. Чунки ӯ ба ман нагуфта ҷое намерафт ва ҳатто ба коре даст намезад. Рӯзи дигар ба ҷойи таҳсилаш рафтам. Ӯро дар ҳалқаи дугонаҳо дида, чун кӯдаке, ки модарашро дидааст, шод шудам. Дурӯғе, ки рӯзи аввал гуфта буд, ҳатто ба гӯшаи хаёлам наомад. То хотимаи дарс интизор шудам. Баромад. Ҳол пурсидам. Сард ҷавоб дод. Дар тааҷҷуб афтодам. Намефаҳмидам, ки чӣ шуда. Аз Шаҳзодае, ки пештар мешинохтам, медонистаму дӯст медоштам, нишоне набуд. Ҷои он ҳама хушгӯиро суханҳои сард ва ҷойи табассумро нафрину ғазаб гирифта буд.
Рӯзҳо ҳамин тавр мегузаштанд. Барои аз ман дур шудан кӯшиш мекард. Паиҳам дурӯғ мегуфт. Саволҳоям беҷавоб мемонд. Телефон кунам, ҷавоб намедод. Барои манро надидан баҳона меҷуст. Назарногирона муомила мекард. Сабаб меҷустам: сабаби ин ҳама хунукназариҳоро, дурӯғгӯиҳоро ва азоб доданҳоро. Худро айбдор мекардам. Ғам мехӯрдам. На дар хобам фароғат буд ва на дар хӯрокам роҳат. Хонааш равам роҳ намедод. Ноумед шуда будам: ноумед аз ҳаёт, зиндагӣ, муҳаббат. Ҳама рӯзи умрам ранги хазонро гирифта буд. Саволҳои беохир дилтанг мекард. Азият медод. Аз худ мепурсидам, ки «Барои чӣ?». Аммо ҷавоб намеёфтам. Ба вай такрор-такрор савол медодам ва доим як ҷавобро мешунидам:«Сабаб надорад. Ҳамин тавр»…
...Хунам ба сар мезад. Дилам дарде дошт: як дарди аҷибе, ки ҳар замон синаро сӯзан мезад. Аз ҷой бархоста, ба берун дида дӯхтам… Мағоза боз буд. Одамон даро буро мекарданд…
… Дар кӯчаҳо ӯро меҷустам. Мехостам аз дур бошад ҳам боре бубинам. Дар чеҳраи одамон симои ӯро мекофтам. Дар яке чашмонашро бинам, дар дигар абрӯвонашро ва дар саввуми табассумашро медидам. Не, дар назарам чунин менамуд. Чунки чашму абрӯю табассуми ӯро дигар ҳеҷ кас надошт: Шаҳзода ягона буд.
Ҳар боре, ки рӯ ба рӯ мешудем, маро бадтар димоғсӯхта намуда, диламро пора-пора мекард. Чунон рафтор менамуд, ки гӯё маро бори аввал мебинад ва қаблан умуман намешинохт.
Хандаро фаромӯш кардам. То ҳадде аз худ бегона шуда будам. На маслиҳати дӯстон кор мекард ва на иродаи худам. Бо сару савдои худ гашта, ба тавре дар равғани хеш бирён мешудам. Ҳамкурсонам мегуфтанд, ки шояд ишқбозӣ шеваи ӯст ва ман аввалин нафаре набошам, ки ӯ сӯзонда бошад. Ман ба онҳо бовар намекардам. Ба худ савол медодам, ки наход он ҳама сохтану сӯхтанҳо дурӯғ буд?! Ҳамааш фиреби маҳз буд!? Наход нисбати ман дар дили ӯ ҳиссе нест? Пас он ҳама ваъдаҳо куҷо шуд, ки мегуфт «то охири умр шуморо фаромӯш намекунам. Аз ҷон дӯст медорам». Агар медонист, ки зиндагии худро бо ман пайваста наметавонад, пас бо кадом мақсад вориди ҳаётам гардид? Чаро дар дилам ҷой гирифту акнун ҷисмамро чун ҳезуми тар месӯзонад?
Ҳама саволҳо беҷавоб буданд. Бо вуҷуди ин ҳама мехостам овозашро шунавам. Гарчанд доим сухани бад мегуфт, шунидани овозаш рӯҳамро таскин мебахшид. Диламро каме ором мекард. Аммо аксаран ҳамон сухани қабеҳи худро низ ба ман раво намедид.
Рӯзи дифои рисолаи хатмиаш буд. Азбаски гули баҳманро дӯст медошт ва мегуфт, ки «бойчечак нахустгули баҳорист, ки аз ин фасли шукуфтанҳо пайғом меорад. Аз ин рӯ, ин гулро дӯст медорам», хостам дар тобистон гули бойчечакро дарёб карда, ӯро дар ҳайрат гузорам. Медонистам, ки бефоида буд. Аммо ба хоҳиши дилам муқобил рафта натавонистам. Пас аз ҷустуҷӯи тӯлонӣ аз як зани рустабор гулеро, ки шабеҳи баҳмангул буд, ёфтам ва дар дил сад умед ба факултеташ рафтам. Хушҳол баромад. Табрики ҳамкурсонашро бо чеҳраи кушод қабул мекард. Наздик рафта, табрик кардам ва дастагулро додам. Бепарвоёна гирифт ва ба замин партофта рафт. Бошитоб дур шуд. Сардие саросари вуҷудамро ба ларза овард. Гӯё гулро неву, аз сандуқи синаам диламро канда ба замин партофт. Раҳмам омад: ба ҳолам, ба қадрам ва ба умрам.
Ҳамон дам донистам, ки Шаҳзода аз ҳаёти ман рафт. Саволҳои маро беҷавоб гузошта рафт. Бароям пӯшида буд, ки чаро чунин кард. Ҳадаф чӣ буд? Шояд он ҳама сабақи зиндагӣ буд. Аҷаб нест бисёр чизҳоро бароям тақдим карда бошад, чун таҷриба, ирода, эътиқод, сабурӣ, андешамандӣ... Омӯхта бошад, ки на ҳама сурати зеборо сират зебост ва на ҳама нигоҳҳои маънодору роздор дар ниҳон рамузи дигаре доранду на ҳама камгӯйиҳо нишони хирад... Тирамоҳро барои худам ва Шаҳзода чун фасли васл ва ҷудоӣ эътироф карда будам...
Аз ҷой хестам. Лабонам хушкида буд. Дар дарунам оташе аланга мезад. Ошхона рафтам. Ҳамсарам таом мепухт. Паиҳам чанд пиёла об нӯшидам. Ҳеҷ буд, ки тафси дилам пасанда шаваду ташнагиам шиканад.
- Ҳа, кӯҳ чаппа кардед-чӣ? Ин қадар об менӯшед, - киноя зад завҷаам.
Чизе нагуфта, ба меҳмонхона гузаштам ва худро рӯи диван партофтам.
Таҳсил тамом шуд. Бо давутози диплом мегаштам, ки номери ношиносе занг зад. Телефонро гирифтам. “Ассалом”, овози ошно шунида шуд. Дар ҷоям санг шудам. Саросари баданам ларзид. “Ман Шаҳзода”, чун ҳамешагӣ бо садои маҳин гуфт. “Шинохтам”, аранг ҷавоб додам. “Шуморо дидан мехоҳам”, гуфт. Дарҳол “Дар куҷо? Ман ҳозир меравам” гуфтам. Гуфт, ки “шом дар назди фаввораи вокзал мебинем”. Ҳама корамро як тараф гузошта, роҳи вокзалро пеш гирифтам. Барвақт буд. Аммо намехостам, ки дақиқае дер кунам. Аспи даванди умр гӯё бо сангпушт ошно шуда буд, ки бениҳоят оҳиста мегузашт. Фикр мекардам, ки ояд аз чӣ сухан мекунам? Чӣ мегӯям? Дар атрофи фаввора чун мурғи посӯхта мегаштам, ки аз дур намоён шуд. Дар даст дастовез дошт. Ҳар қадар наздик мешуд, дилам беқарортар мегашт. Метарсидам, ки аз ҳуш наравам. То ҳол ҳар як сухани он рӯз гуфтааш дар хотирам нақш бастааст...
- Салом, - бо табассум даст дароз кард. Лабонаш механдиданд, аммо чашмонаш аз эҳсосоти шодӣ бегона буданд. Базӯр даст боло кардам. Сухане гуфта наметавонистам. Забонам ба комиам часпида буд.
- Маро ёд кардед? – мулоим хандид. – Ман шуморо ёд кардам, - илова кард. Рухсораш лолагун гашт.
- Дар курсӣ шинем, - чӣ гуфтанро надониста, ба мизе, ки дуртар аз фаввора буд ишора кардам.
- Хуб, - гуфт.
Дар байни мо сукути гароне ба миён омад. Овози оби фаввора ва равуои мошинҳо оромиро халалдор мекард.
- Маро бубахшед, - дастовези худро дар паҳлӯяш гузошт.
Мехостам сабаби бахшишро пурсам. Аммо натавонистам.
- Барои ҳамааш узр... Ман маҷбур шудам... Ҳамон рӯзе, ки ба шумо дурӯғ гуфтам, маро ба писари аммаам фотиҳа карда буданд. Аз ман ақаллан як маротиба напурсиданд. Аммабачаам аз ҳамдеҳагоне, ки дар ин ҷо мехонанд, дар бораи муносибати мо шунида, Самарқанд омад. Аз зудбоварии ман истифода намуда, бо ман чунон рафтор кард, ки худ аз худ тамоми дарҳое, ки ҷониби шумо мебурданд, ба рӯям баста шуданд. Аз ин рӯ, бо шумо чунин муносибат кардам. Медонам, ки ноадолатӣ буд. Медонам, ки агар вазъиятро гӯям, аз ҳеҷ кор барнамегаштед. Барои ҳамин нагуфтам... Боз як бор бахшиш мепурсам, - ғамгинона гуфт.- Муҳаббати номурод чун занг аст... ки агар занг оҳанро оҳиста-оҳиста нобуд кунад, муҳаббати ноком одамро. Наметавонистам, бо шумо хайрухуш нокарда равам. Намехоҳам, ки шумо як умр ба саволҳои ҷавоб ҷуста, дар панҷаи азоб зиндагӣ ба сар баред. Ман бовар дорам, ки шумо ҷуфти муносиби худро меёбед ва албатта хушбахт мешавед, -овози ӯ меларзид. Ба рӯяш нигоҳ кардам ва бори нахуст дар чашмонаш ашкро дидам: ӯ мегирист. Пас аз сукути кӯтоҳ давом дод:
- Шояд ягон вақт боз дидор мебинем. Фақат он замон чун дӯст вомехӯрем, - гуфт ва аз дастовези худ ду чорчӯбаро гирифта, якеро ба ман дароз кард. Дар даруни ҳар ду гули бойчечак буд.
- Ин ҳамон баҳмангулест, ки рӯзи дифои рисолаи хатмӣ ба ман дода будед. Онҳоро хушк карда, дар ин чорчӯбаҳо гузоштам. Мехоҳам, ки яке дар ман ва дигаре дар шумо бимонад... Ёдгор аз муҳаббатамон... Мардум мегӯянд, ки “зан агар ошиқ шавад, охир пушаймон мешавад”. Аммо ман аз дӯст доштани шумо ҳаргиз пушаймон нестам, - гуфт ва аз ҷой хест. - Саломат бошед. Худатонро эҳтиёт кунед, - дастамро сахт фушурда, ҷониби вокзал роҳ пеш гирифт...
Аз болин сар боло карда, ба девори хона нигоҳ кардам. Чорчӯба дар девор меистод: гулҳои бойчечак ҳамоно тозаву тар ба назар мерасиданд...
- Дар берун чӣ гап?
- Мағозаи назди хонаро имрӯз мекушодаанд, - ҷавоб дод ҳамсарам.
- Аз саҳар хоб дидаанд, чӣ?
- Чӣ хел саҳар?! Соат қариб нӯҳ шуд.
- Не-е. Берун торик-ку.
- Ҳаво абрнок. Барои ҳамин.
Дар ҷойхоб телевизорро гиронда тамошо мекардам, ки борон сар кард. Донаҳои калон-калони он ба тиреза бармехӯрд. «Ана ба шумо. Дар зери борони тирамоҳ мағозаатонро кушоед», хурсанд шудам. Ҳамин лаҳза садои мусиқӣ баланд шуд.
– Уф-ф, ҳамин кам буд, - аз ҷой хестам.
Назди супермаркетро бо пуфакҳои рангоранг оро дода буданд. Дар пештоқи мағоза чанд нафар ҳарфҳоро васл мекарданд. Аз афт номи супермакетро мечаспонданд.
Дасту рӯ шуста, сари дастархон нишастам.
- Ҳамсояҳо баромадаанд. Шумо ҳам бароед, - чой дароз карда гуфт завҷаам.
- Мебароям... Кушода шудани супермаркет кори хуб шуд. Вақти дилхоҳ савдо кардан мумкин.
- Ҳа, ҳамсояҳо ҳам хурсанд, - дар сари ҳар як сухан аз ҳамсояҳо ёд мекард завҷаам. – Ба плостик ҳам савдо мекардаанд. Акнун дӯкони терминалдор кофта намегардем.
Шаб хуб хоб бурдааст, ки табъам хуш буд. Пас аз тановули субҳона каҷпаҳлӯ зада китоб мутолиа мекардам, ки садои ҷарангосии марде баланд шуд. «Тадбир сар шуд», аз дил гузарондам ва аз ҷой бархостам. Дона-дона борон меборид. Устоҳо аллакай навиштаҷотро, ки ҳарфҳояш калон-калони ҷилодор буд, ба девор насб кардаанд. Аввал ба чашмонам бовар накардам ва бодиққаттар хондам. Шаҳзода! Оре, Шаҳзода навишта шуда буд. Тамоми ҳастиамро эҳсоси аҷибе фаро гирифт. Дар баданам мурғак дамиду суръати таппиши дилам афзуд. Чизе гулугирам мекард. Мехостам фурӯ барам, аммо бефоида буд. Садоеро намешунидам. Ғайр аз навиштаҷот чизи дигарро намедидам. Назди тиреза такя карда, дар даст китоб ҳайкалвор рост меистодам. Қатраҳои борон чун гардҳои шишаи тиреза оинаи ёди диламро тоза мекард…
…Давраи донишҷӯйӣ, ҳамроҳи чанд дӯстам дар хонаи иҷора менишастем. Рӯзе аз дарс бармегаштам. Шамоли сардхӯйи тирамоҳ баргҳоро ба ҳар тараф парешон мекард. Ба дару девор, боғоту ҷӯйбор мезад. Атри огандаи баргҳое, ки даруни обравҳо ҷамъ шуда буданд, табъро хира месохт. Аз борону шамоли ногаҳонӣ одамон паноҳгоҳ меҷустанд. Азбаски роҳи хона дур буд, дар автобус нишастам. Даруни автобуси пурмусофир бӯйи «хуштар» дошт. Аз таъсири ҳавои сард буд ё дигар сабаб, беихтиёр атса задам.
- Саломат бошед, - овози гӯшнавозе баланд шуд.
- Ташаккур, - гуфтам ва рӯй ба ҷониби овоз гардондам. Духтаре дар курсӣ менишаст. Мӯйҳои дарози майдабоф, абрувони камон ва чашмони шаҳло дошт. Ҳар як узви дӯшиза чунон ба ҳам мувофиқ афтода буданд, ки дар ҳаёти худ бори аввал чунин духтари зеборо медидам. Бахусус, холи бари рӯяш ҳусни ӯро даҳчанд мекард. Аз вай чашм канда наметавонистам. Духтар магар инро пай бурд, ки рухсораш ранг дигар кард: сурх шуд. Ба манзил наздик омадам. Аммо аҳд кардам, ки духтар куҷое равад, аз қафояш меравам. Чӣ ҳодисае буд, ки духтар дар истгоҳи назди хонаи мо фаромад. Духтарак пеш-пеш ва ман аз қафои ӯ мерафтам.
Шамоли тундхӯй, ки айни замон бароям насими фараҳангезро мемонд, мӯйҳои духтарро шона мезад ва дарахтон баргҳои тиллоранги худро гӯё ба зери қадамҳои ӯ барчош мекарданд. Борон суст шуда буд. Ман чун чокар аз дунболи ӯ будам. Духтар тез-тез роҳ мегашт. Гӯё ба ҷое мешитофт. Камтар боло рафта, ба тарафи рост гашт ва вориди ҳавлие шуд. Дилам беқарор буд. Мехостам вориди он хона гардида аз духтар пурсам ки чӣ касест: фаришта аст ва ё аз насли одамӣ? Маконаш куҷост ва чӣ иттифоқ ӯро ба Самарқанд овардааст? Баъди андак худро ба даст гирифтан, дарвозаи ҳавлиро кӯфтам. Зани миёнсоле берун омад, ки қади пасту рухсори сергӯшт дошт.
- Ассалому алайкум, холаҷон.
- Ваалайкум ассалом.
- Хола, ман хонаи иҷора мекобам.
- Мо танҳо донишҷӯдухтаронро мегирем, – оромона гуфт зан.
- Ман барои худам не, ба духтари амакам хона мекобам, - сурху сафед шуда гуфтам.
- Ҳозир дар хонаамон чор нафар духтар зиндагӣ мекунанд. Бояд боз як нафарро гиранд. Дирӯз ҳамроҳ меорем гуфта буданд. Пурсам, агар касеро наёфта бошанд, шумо хешатонро меоред, - гуфт зан ва аз дами дар садо баланд кард:
- Шаҳзода… Шаҳзода…
- Лаббай, - ҳамон овози гӯшнавози ошно, ки дар автобус шунида будам, баланд шуд. Акнун ман номи ӯро медонистам: Шаҳзода!
Духтарак омад. Дар бар либоси майдагулеро дошт. Дилам такурӯ мешуд. Вай маро мафтун карда, ихтиёрамро рабуда буд. Кӯшиш мекардам, ки ҳушёриро аз даст дода, шарманда нашавам.
- Ба худатон ҳамхона ёфтед? Ин бача барои амакдухтараш квартира кофта гаштааст, - ҷониби ман ишора кард соҳибхоназан.
- Ҳамдеҳаам аз аввали моҳ меояд, холаҷон, - оромона ҷавоб дод Шаҳзода. - Таъин кард, ки каси дигарро нагирем. Ҳатман меояд.
Рухсораи ӯро акнун аз наздик дидам. Вақти сухан гуфтан чеҳрааш механдид. Занахдони бари рӯяш ҳуснашро боз ҳам зебо мекард.
- Фаҳмо, - сар ҷунбонд зан ва рӯй ҷониби ман оварда: – Писарам, бо ҳамин кӯча равед, дар поёнтар як дарвозаи дутабақаи оҳанин, рангаш сабз ҳаст. Аз ҳамон хона пурсед. Онҳо ҳам духтаронро иҷора мемонанд, - бо даст ба тангкӯчае ишора кард.
- Раҳмат холаҷон, - гуфтам ва ақиб гаштам. Бениҳоят хурсанд будам. Дар худ намеғунҷидам. Воқеан, ман ошиқ шуда будам. Ошиқ дар як назар. Ошиқи Шаҳзода. Ин дарди куҳан бо шӯру мағали тозаи хеш дар саҳифаи китоби зиндагониям ранг рехта буд…
- Шаҳзода, Шаҳ-зо-да, - зери лаб такрор мекардам. Ҳар лаҳзаи номашро ба забон овардан, тафсе диламро гарм мекарду баробари ин баданам меларзид. Аҷабо! Аз таъсири гармӣ тан биларзад. Шояд ин аст муҳаббат...
- Чӣ мегӯед? Чӣ хел Шаҳзода? – овози завҷаам маро аз олами хаёлот берун овард.
- Номи супермаркет, - аз саволи ногаҳонӣ дасту по хӯрдам.
- Ҳа, - ҳамсарам назди тиреза омада ба берун нигоҳ намуд. Баданамро арақи сард зер кард. Намедонам чанд муддат дар назди тиреза будам. Дилам тагу рӯ мешуд. Ҳоло ҳамон ларзаи бадан гӯё нарафта буд, ки дастонам меларзиданд. Зуд дар ҷоям нишаста, китобро гирифтам.
- Шаҳзода! Номи хуб. Шояд номи модар ё номи духтари дӯкондор бошад, - гуфт ҳамсарам ва рӯй ба ман овард. – Шумо намебароед?
- Не.
- Чиба? Ҳамсояҳо баромаданд.
- Баромада бошанд, чӣ кунам? - чашм аз китоб нагирифта қатъӣ гуфтам.
- Нав мебароям гуф…
- Мемонӣ, ки дар хона шинам, - оташин шудам. - Гаранг карди-ку!
Завҷаам ҳайрон, рост меистод.
- Ман чӣ гуфтам?
- Ту ҳеҷ чиз намегӯйӣ! Чизе нагуфтӣ! – бо асаби вайрон аз ҷо хеста хонаи дигар гузаштам.
- Гап зада намешавад. Тавба. Асаб намондааст, - аз қафоям садои занам шунида шуд.
Дар ҷой нишаста наметавонистам. Қувваи ноаёне ором намегузошт. Дилам бухс мекард. Китобро болои якандоз гузошта, рӯй-рӯйи хона мегаштам. Ҳар замон ба берун нигоҳ мекардам ва чашм аз катиба намекандам. Бори дигар фаҳмидам, ки муҳаббат оташ аст: оташе дар дил. Мумкин шӯълаи он андак хомӯш шавад, вале шарораи назарногире сабаб шуда метавонад, ки аз нав аланга занад. Худро рӯйи якандоз партофтам. Садои мусиқӣ шунида мешуд. Аммо намефаҳмидам кӣ чӣ мегӯяд…
…Бо Шаҳзода дӯст шудем. Дӯстони меҳрубон, ғамхор, розгӯй. Рӯзе набуд, ки ҳамдигарро набинем, сӯҳбат накунем, ба ҳамдигар занг назанем. Рӯзҳо хуш мегузаштанд. Аммо наздик омадани таътили тобистон диламро танг мекард, ба ваҳм меовард. Охир Шаҳзодаро набинам, рӯзам тираву дилам хира мешуд. Муҳаббати ӯ ҳаётамро мазмуну ҷилои нав бахшида буд. Вақти дилхоҳ занг мезадам. Ҳеҷ монеият намекард. Доим хушгуфтор буд. Чунон сухан мекард, ки гӯё донаҳои марворидро ба банд мекашид. Кам мегуфт, вале пурмазмун. Ёрие лозим бошад, беистиҳола мепурсид ва дар ҳар гуна маврид ба ман такя мекард. Кушодарӯву кушодадил буд. Чунон хандаи зебо дошт, ки ба ҳар дил шодмонӣ мебахшид. Дар назди ӯ худро чун хушбахттарин одам ҳис мекардам. Ишқам рӯз ба рӯз пурзӯртар мегардид. Аз чӣ гуна анҷом ёфтани он ҳатто фикр намекардам. Толеи неки ман буд магар, ки вақти таътили тобистон ӯро барои иштирок дар фестивали «Таронаҳои Шарқ» гирифтанд. Ҳар рӯз ба майдони Регистон рафта, аз дур наззора мекардам. Аз байни садҳо духтарон Шаҳзодаамро меёфтам. Аслан ёфтани ӯ мушкил набуд. Чунки Шаҳзодаи ман аз ҳама зебо рақс мекард. Дар байни садҳо духтарон беҳтарин буд. Ҳар як ҳаракаташ, ҳар як суханаш, ҳар як хандааш беҳтарин буд. Нигоҳҳояш ҳатто сухан мегуфтанд.
Яке аз рӯзи офтобии тирамоҳ. Барги дарахтон акнун ранг дигар мекард. Ман ҳам хостам ба муносибати худаму Шаҳзода дигаргунӣ ворид созам: муҳаббати худро ошкор кунам. Ҳамроҳ ба боғи истироҳатии шаҳр рафтем. Дар курсие нишаста, аз ҳар ҷониб сӯҳбат кардем. Мехостам ҳар чӣ зудтар изҳори дил кунам, аммо метарсидам. Метарсидам, ки хафа нашавад. Маро гузошта наравад. Ниҳоят ҷуръат карда, муҳаббатамро гуфтам. Табассуми мелаҳаш далолат мекард, ки аз ҳарфҳои ман хушаш меояд.
Ману Шаҳзода шояд Лайлию Маҷнун, Фарҳоду Ширин ё Вомиқу Узро набудем, аммо муҳаббати мо низ шӯълае дошт, ки дили моро равшанӣ мебахшид, ҳаётамонро ҳарорате медод, рӯзгорамонро файзе ҳадя мекард. Ҳар ду сармаст будем: сархуш аз ишқ. Бовар доштам, ки он ҷовидона асту бо қудрати муҳаббат ман метавонам, ки ҳамаи монеиятҳои пешомадаро барҳам мезанам ва ӯро ҳамроҳ ба деҳа мебарам, хушбахт менамоям…
- Танҳо рӯзи якшанбе дар хона мешавед, - ба ман расонда бо овози баланд гап мезад ҳамсарам. - Ҳамон рӯз ҳам як хонаро гӯё иҷора гирифта бошед, мешинед. Намегӯед, ки ягон кор кунам. О, ҳамин ҳамсояҳо ҳам шумо барин кори давлат мекунанд. Як дами ором надоранд. Кори мард танҳо пул ёфта овардан не. Дигар корҳоро ҳам карданаш даркор. Ба кадом як кор ман давам. Як кор гӯям, даррав ба гардани худам бор мекунед. Доим баҳонаатон тайёр: «мон, ҳамин рӯзи якшанбе маза карда истироҳат кунам. Як рӯз дам гирам».
«Ман дар чӣ хаёлу фалакам дар чи хаёл» ба худ андешидам ва дубора китобро кушодам. Як сархатро мехондам. Ҳеҷ мазмунеро намефаҳмидам. Такроран мехондам, вале бефоида. Китобро канор гузошта, бо болишт сарамро пӯшонидам…
…Фасли тирамоҳ охир мешуд. Рӯзе занг задам. Ҷавоб надод. Ташвиш кашида, ба хонааш рафтам. Гуфтанд, ки рафт. Бовар накардам. Чунки ӯ ба ман нагуфта ҷое намерафт ва ҳатто ба коре даст намезад. Рӯзи дигар ба ҷойи таҳсилаш рафтам. Ӯро дар ҳалқаи дугонаҳо дида, чун кӯдаке, ки модарашро дидааст, шод шудам. Дурӯғе, ки рӯзи аввал гуфта буд, ҳатто ба гӯшаи хаёлам наомад. То хотимаи дарс интизор шудам. Баромад. Ҳол пурсидам. Сард ҷавоб дод. Дар тааҷҷуб афтодам. Намефаҳмидам, ки чӣ шуда. Аз Шаҳзодае, ки пештар мешинохтам, медонистаму дӯст медоштам, нишоне набуд. Ҷои он ҳама хушгӯиро суханҳои сард ва ҷойи табассумро нафрину ғазаб гирифта буд.
Рӯзҳо ҳамин тавр мегузаштанд. Барои аз ман дур шудан кӯшиш мекард. Паиҳам дурӯғ мегуфт. Саволҳоям беҷавоб мемонд. Телефон кунам, ҷавоб намедод. Барои манро надидан баҳона меҷуст. Назарногирона муомила мекард. Сабаб меҷустам: сабаби ин ҳама хунукназариҳоро, дурӯғгӯиҳоро ва азоб доданҳоро. Худро айбдор мекардам. Ғам мехӯрдам. На дар хобам фароғат буд ва на дар хӯрокам роҳат. Хонааш равам роҳ намедод. Ноумед шуда будам: ноумед аз ҳаёт, зиндагӣ, муҳаббат. Ҳама рӯзи умрам ранги хазонро гирифта буд. Саволҳои беохир дилтанг мекард. Азият медод. Аз худ мепурсидам, ки «Барои чӣ?». Аммо ҷавоб намеёфтам. Ба вай такрор-такрор савол медодам ва доим як ҷавобро мешунидам:«Сабаб надорад. Ҳамин тавр»…
...Хунам ба сар мезад. Дилам дарде дошт: як дарди аҷибе, ки ҳар замон синаро сӯзан мезад. Аз ҷой бархоста, ба берун дида дӯхтам… Мағоза боз буд. Одамон даро буро мекарданд…
… Дар кӯчаҳо ӯро меҷустам. Мехостам аз дур бошад ҳам боре бубинам. Дар чеҳраи одамон симои ӯро мекофтам. Дар яке чашмонашро бинам, дар дигар абрӯвонашро ва дар саввуми табассумашро медидам. Не, дар назарам чунин менамуд. Чунки чашму абрӯю табассуми ӯро дигар ҳеҷ кас надошт: Шаҳзода ягона буд.
Ҳар боре, ки рӯ ба рӯ мешудем, маро бадтар димоғсӯхта намуда, диламро пора-пора мекард. Чунон рафтор менамуд, ки гӯё маро бори аввал мебинад ва қаблан умуман намешинохт.
Хандаро фаромӯш кардам. То ҳадде аз худ бегона шуда будам. На маслиҳати дӯстон кор мекард ва на иродаи худам. Бо сару савдои худ гашта, ба тавре дар равғани хеш бирён мешудам. Ҳамкурсонам мегуфтанд, ки шояд ишқбозӣ шеваи ӯст ва ман аввалин нафаре набошам, ки ӯ сӯзонда бошад. Ман ба онҳо бовар намекардам. Ба худ савол медодам, ки наход он ҳама сохтану сӯхтанҳо дурӯғ буд?! Ҳамааш фиреби маҳз буд!? Наход нисбати ман дар дили ӯ ҳиссе нест? Пас он ҳама ваъдаҳо куҷо шуд, ки мегуфт «то охири умр шуморо фаромӯш намекунам. Аз ҷон дӯст медорам». Агар медонист, ки зиндагии худро бо ман пайваста наметавонад, пас бо кадом мақсад вориди ҳаётам гардид? Чаро дар дилам ҷой гирифту акнун ҷисмамро чун ҳезуми тар месӯзонад?
Ҳама саволҳо беҷавоб буданд. Бо вуҷуди ин ҳама мехостам овозашро шунавам. Гарчанд доим сухани бад мегуфт, шунидани овозаш рӯҳамро таскин мебахшид. Диламро каме ором мекард. Аммо аксаран ҳамон сухани қабеҳи худро низ ба ман раво намедид.
Рӯзи дифои рисолаи хатмиаш буд. Азбаски гули баҳманро дӯст медошт ва мегуфт, ки «бойчечак нахустгули баҳорист, ки аз ин фасли шукуфтанҳо пайғом меорад. Аз ин рӯ, ин гулро дӯст медорам», хостам дар тобистон гули бойчечакро дарёб карда, ӯро дар ҳайрат гузорам. Медонистам, ки бефоида буд. Аммо ба хоҳиши дилам муқобил рафта натавонистам. Пас аз ҷустуҷӯи тӯлонӣ аз як зани рустабор гулеро, ки шабеҳи баҳмангул буд, ёфтам ва дар дил сад умед ба факултеташ рафтам. Хушҳол баромад. Табрики ҳамкурсонашро бо чеҳраи кушод қабул мекард. Наздик рафта, табрик кардам ва дастагулро додам. Бепарвоёна гирифт ва ба замин партофта рафт. Бошитоб дур шуд. Сардие саросари вуҷудамро ба ларза овард. Гӯё гулро неву, аз сандуқи синаам диламро канда ба замин партофт. Раҳмам омад: ба ҳолам, ба қадрам ва ба умрам.
Ҳамон дам донистам, ки Шаҳзода аз ҳаёти ман рафт. Саволҳои маро беҷавоб гузошта рафт. Бароям пӯшида буд, ки чаро чунин кард. Ҳадаф чӣ буд? Шояд он ҳама сабақи зиндагӣ буд. Аҷаб нест бисёр чизҳоро бароям тақдим карда бошад, чун таҷриба, ирода, эътиқод, сабурӣ, андешамандӣ... Омӯхта бошад, ки на ҳама сурати зеборо сират зебост ва на ҳама нигоҳҳои маънодору роздор дар ниҳон рамузи дигаре доранду на ҳама камгӯйиҳо нишони хирад... Тирамоҳро барои худам ва Шаҳзода чун фасли васл ва ҷудоӣ эътироф карда будам...
Аз ҷой хестам. Лабонам хушкида буд. Дар дарунам оташе аланга мезад. Ошхона рафтам. Ҳамсарам таом мепухт. Паиҳам чанд пиёла об нӯшидам. Ҳеҷ буд, ки тафси дилам пасанда шаваду ташнагиам шиканад.
- Ҳа, кӯҳ чаппа кардед-чӣ? Ин қадар об менӯшед, - киноя зад завҷаам.
Чизе нагуфта, ба меҳмонхона гузаштам ва худро рӯи диван партофтам.
Таҳсил тамом шуд. Бо давутози диплом мегаштам, ки номери ношиносе занг зад. Телефонро гирифтам. “Ассалом”, овози ошно шунида шуд. Дар ҷоям санг шудам. Саросари баданам ларзид. “Ман Шаҳзода”, чун ҳамешагӣ бо садои маҳин гуфт. “Шинохтам”, аранг ҷавоб додам. “Шуморо дидан мехоҳам”, гуфт. Дарҳол “Дар куҷо? Ман ҳозир меравам” гуфтам. Гуфт, ки “шом дар назди фаввораи вокзал мебинем”. Ҳама корамро як тараф гузошта, роҳи вокзалро пеш гирифтам. Барвақт буд. Аммо намехостам, ки дақиқае дер кунам. Аспи даванди умр гӯё бо сангпушт ошно шуда буд, ки бениҳоят оҳиста мегузашт. Фикр мекардам, ки ояд аз чӣ сухан мекунам? Чӣ мегӯям? Дар атрофи фаввора чун мурғи посӯхта мегаштам, ки аз дур намоён шуд. Дар даст дастовез дошт. Ҳар қадар наздик мешуд, дилам беқарортар мегашт. Метарсидам, ки аз ҳуш наравам. То ҳол ҳар як сухани он рӯз гуфтааш дар хотирам нақш бастааст...
- Салом, - бо табассум даст дароз кард. Лабонаш механдиданд, аммо чашмонаш аз эҳсосоти шодӣ бегона буданд. Базӯр даст боло кардам. Сухане гуфта наметавонистам. Забонам ба комиам часпида буд.
- Маро ёд кардед? – мулоим хандид. – Ман шуморо ёд кардам, - илова кард. Рухсораш лолагун гашт.
- Дар курсӣ шинем, - чӣ гуфтанро надониста, ба мизе, ки дуртар аз фаввора буд ишора кардам.
- Хуб, - гуфт.
Дар байни мо сукути гароне ба миён омад. Овози оби фаввора ва равуои мошинҳо оромиро халалдор мекард.
- Маро бубахшед, - дастовези худро дар паҳлӯяш гузошт.
Мехостам сабаби бахшишро пурсам. Аммо натавонистам.
- Барои ҳамааш узр... Ман маҷбур шудам... Ҳамон рӯзе, ки ба шумо дурӯғ гуфтам, маро ба писари аммаам фотиҳа карда буданд. Аз ман ақаллан як маротиба напурсиданд. Аммабачаам аз ҳамдеҳагоне, ки дар ин ҷо мехонанд, дар бораи муносибати мо шунида, Самарқанд омад. Аз зудбоварии ман истифода намуда, бо ман чунон рафтор кард, ки худ аз худ тамоми дарҳое, ки ҷониби шумо мебурданд, ба рӯям баста шуданд. Аз ин рӯ, бо шумо чунин муносибат кардам. Медонам, ки ноадолатӣ буд. Медонам, ки агар вазъиятро гӯям, аз ҳеҷ кор барнамегаштед. Барои ҳамин нагуфтам... Боз як бор бахшиш мепурсам, - ғамгинона гуфт.- Муҳаббати номурод чун занг аст... ки агар занг оҳанро оҳиста-оҳиста нобуд кунад, муҳаббати ноком одамро. Наметавонистам, бо шумо хайрухуш нокарда равам. Намехоҳам, ки шумо як умр ба саволҳои ҷавоб ҷуста, дар панҷаи азоб зиндагӣ ба сар баред. Ман бовар дорам, ки шумо ҷуфти муносиби худро меёбед ва албатта хушбахт мешавед, -овози ӯ меларзид. Ба рӯяш нигоҳ кардам ва бори нахуст дар чашмонаш ашкро дидам: ӯ мегирист. Пас аз сукути кӯтоҳ давом дод:
- Шояд ягон вақт боз дидор мебинем. Фақат он замон чун дӯст вомехӯрем, - гуфт ва аз дастовези худ ду чорчӯбаро гирифта, якеро ба ман дароз кард. Дар даруни ҳар ду гули бойчечак буд.
- Ин ҳамон баҳмангулест, ки рӯзи дифои рисолаи хатмӣ ба ман дода будед. Онҳоро хушк карда, дар ин чорчӯбаҳо гузоштам. Мехоҳам, ки яке дар ман ва дигаре дар шумо бимонад... Ёдгор аз муҳаббатамон... Мардум мегӯянд, ки “зан агар ошиқ шавад, охир пушаймон мешавад”. Аммо ман аз дӯст доштани шумо ҳаргиз пушаймон нестам, - гуфт ва аз ҷой хест. - Саломат бошед. Худатонро эҳтиёт кунед, - дастамро сахт фушурда, ҷониби вокзал роҳ пеш гирифт...
Аз болин сар боло карда, ба девори хона нигоҳ кардам. Чорчӯба дар девор меистод: гулҳои бойчечак ҳамоно тозаву тар ба назар мерасиданд...
Фаридуни ФАРҲОДЗОД
шаҳри Самарқанд.
Комментарии
Отправить комментарий